پروژه بررسی موارد توتال هیپ آرتروپلاستی با جزء فمورال CPT سیماندار

بیان مسئله: عمل جراحی تعویض مفصل هیپ شایع ترین عمل جراحی و رکانستراکتیو هیپ طی 5 دهه گذشته می باشد که با توجه به نتایج عالی اولیه پروتز آقای چارنلی در 4 دهه گذشته فوکوس اصلی بر طراحی اجزاء جدید و تکنیک های جراحی جهت ارتقاء اهداف این جراحی یعنی اعاده فانکشن و کاهش درد بیماران؛ می باشد. با توجه به هزینه سنگین جراحی فوق و تنوع اجزاء فمورال و استابولار موجود در بازار لزوم انجام مطالعات بر تک تک طراحی ها جهت شناخت انواع با حداکثر بقاء در بدن بیمار احساس می شود.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی سیستماتیک یکی از اجزاء فمورال موجود در بازار به نام Collared , Polished, Tapered (CPT) در بیماران و گزارش نتایج آن از نظر دستیابی به اهداف جراحی و از نظر ارائه شیوع عوارض زودرس و میان مدت جراحی می باشد.

روش: طی 3 سال (از مهر 79 تا مهر 82) 25 هیپ در 24 بیمار تحت THA با سیستم فمورال CPT با کاپ استابولار سیماندار یا بدون سیمان قرار گرفت.

بیماران فوق در قبل عمل و 3 بار به فواصل 6 ماه، 12 ماه و 24 ماه تحت معاینه بالینی و رادیو گرافیک قرار گرفتند. در معاینه بیماران در قبل عمل تا انتهای فالوآپ خصوصیات دموگرافیک، تشخیص علت DJD و فانکشن و درد و ROM بیماران براساس اسکورهای هریس و اکسفورد مورد مطالعه قرار گرفت.

بررسی بیمارانیکه تحت توتال هیپ آرتروپلاستی با جزء فمورال سیمانی از نوع CPT قرار گرفته اند

مقدمه

تعویض مفصل هیپ که از این به بعد بطور خلاصه THA خوانده می شود شایعترین عمل جراحی رکانستراکتیو در هیپ بوده و هدف از آن در وحله اول کاهش درد و سپس اعاده فانکشن هیپ و در نتیجه بیمار می باشد. از دهه 1960 که سرجان چارنلی این تکنیک را ابداع نمود با توجه به نتایج درخشان یک دهه THA در دهه های بعد هدف اصلی بر کاهش عوارض دراز مدت این جراحی و از جمله Loosening و استئولیز قرار داده شد. تکنیک های جدید و از جمله ایجاد پروتزهای بدون سیمان، تغییرات جنس اجزاء مختلف، پروتزهای بای پولار و بالاخره تغییرات در شکل اجزاء خصوصاً جزء فمورال همگی در جهت یافتن جزئی با حداکثر طول عمر پروتز ایجاد شده اند.

در طراحی جزء فمورال تقریباً می توان دو مکتب اصلی را در ساخت آن شناسایی کرد. گروهی که با ایجاد تغییراتی در شکل جزءو از جمله تعبیه یقه، ایجاد شکاف و سطوح خشن و غیره تولید فیکساسیون بسیار با ثبات بلافاصله بعد از تعبیه و جلوگیری از هر گونه تغییر در محل پروتز می نمایند و گروه دوم که معتقدند با طراحی جزئی که قادر به نشست (Subsidense) باشد حتی در صورت Loose شدن جزء امکان ایجاد ثبات مجدد خود بخود وجود دارد.

در این مکتب نیاز به یقه احساس نمی شود و سطح پروتز باید صیقلی باشد و مخروطی شدن پروتز به سمت دیستال به مکانیسم فوق کمک می کند.

مطالعه پیش رو جهت بررسی یکی از پروتزهایی که از نظر بیومکانیک اجازه نشست در دراز مدت را می دهد طراحی شده است. پروتز مورد نظر با نام CPT توسط آقای Ling در سال 1989 طراحی و به بازار عرضه شده و از نظر تئوریک اجازه ثبات ثانویه در صورت Loose شدن را می دهد. در این مطالعه با بررسی نتایج تعبیه این پروتز در بیماران و مطالعه میان مدت آن برآورد فواید پروتز فوق را در این تکنیک فراهم نموده و در انتخاب پروتز مورد نظر در بیماران کمک خواهد نمود.

عناوین

فصل اول: مقدمه

فصل دوم: مروری بر متون

فصل سوم: روش بررسی

فصل چهارم: نتایج

فصل پنجم: بحث و نتیجه گیری

فهرست منابع

ضمایم

مقاله